Een tijd terug (https://thanhhelpt.nl/back-to-your-cultural-roots/) deelde ik mijn verhaal over het belang van het terug gaan naar mijn (cultural) roots.
Vandaag wil ik daar graag dieper op in gaan wat deze reis allemaal voor mij nog meer heeft betekent en waar ik momenteel nog dieper aan het induiken ben.
Mijn reis naar Vietnam (onderdeel van mijn 6 maanden reis in Zuid-Oost Azie) ontdekte ik dat de mensen anders waren dan ik; ik was dik voor hun begrip, donkerder qua huidskleur, wat iets slechts daar is omdat je dan ‘arm’ bent (donkere huidskleur is buiten op het land werken, dus arm), ik had een accent, ik gedroeg me letterlijk westers in hun ogen. Het Vietnamese eten van daar smaakte anders dan die van hier in Nederland. Lekkerder!
Ik merkte vooral dat het een land van veel verdriet, pijn en rouw is, maar dat daar vooral niet over gesproken werd. Ik probeerde het destijds met de lokale bevolking; taxichauffeurs, straatverkopers, bewakers van het museum etc. Er was een hele generatie uit het land verdwenen en dat voelde je en de jongeren probeerden er weer een nieuwe draai aan te geven. De littekens van de oorlog, dat was voelbaar maar niet bespreekbaar. In de oorlogsmuseum kon je dit door foto’s herbeleven, de Cu Chi tunnel, dat was een glimp van hoe het er toendertijd aan toe kon gaan.
Het heeft ook een hele lange tijd geduurd voordat mijn ouders en familie hier meer over spraken. Ik denk wel 30 jaar en dan nog zijn het feitelijke verhalen in plaats van de emoties en wat voor impact dit op hen heeft gehad en hoe zij dit door hebben gegeven aan hun kinderen (de tweede generatie)
Het is iets cultureels om gewoon door te gaan en hier niet bij stil te staan. Zo ook eigenlijk hoe ik ben opgevoed en mijn hele carrièrepad hebt bewandeld. Tuurlijk heeft dit ook iets positiefs, ik sta hierdoor op de plek waar ik nu sta, als trotse Aziatische Nederlander, maar ik realiseer me steeds beter wat voor impact dit heeft op een veel grotere schaal. En dan bedenk ik me de rest van alle Aziatische landen, waar elke land zijn/haar eigen geschiedenis heeft van oorlog, verdriet, armoede en pijn.
We zijn als Aziaten beschadigd, we zijn heel erg zoekende naar de uitweg en de verandering hiervan om dit voor onze jeugd/toekomst te willen veranderen. Stap voor stap gaan we de gesprekken met onze ouders, met onze leidinggevende, met onze partners, met onze kinderen en met de media aan. Dit is de beweging die ik nu zie en ervaar die in gang wordt gezet en met veel (onbewuste) pijn, verdriet en onwetendheid.
Dit is ook de uitreiking om elkaar hierin meer te vinden en elkaar meer in te ondersteunen omdat samen dit veel fijner is en eigenlijk ook noodzakelijk is om de verandering grootser aan te pakken zodat we dit daadwerkelijk voor onze (toekomstige) kinderen kunnen doen. Voor mijn gevoel begint dit bij het doorbreken van taboe’s en het open gesprek met elkaar aan te gaan en met elkaar te realiseren wat voor impact dit heeft op onze werk en privé leven.
De verandering begint bij jezelf, maar je hoeft dit niet alleen te doen! Let’s connect!
Hele fijne zaterdag 
Liefs, Thanh – www.thanhhelpt.nl
Dutch 
English