Wat is dat toch met mensen en hun verwachtingen? Verwachtingen tussen partners, in een vriendschap, tussen ouder en kind, collega’s, leidinggevende en medewerker en ga zo maar door.
Wat verwachten we toch een hoop van elkaar en wat maken we het zo toch moeilijk. Ik realiseerde me de afgelopen tijd dat het meer stuk maakt dan oplevert. Hoe komt het dan dat we het tóch automatisch doen? Zelf denk ik door onze opvoeding, de maatschappij en door de grote impact van social media platforms.
Want denk er eens over na, hoe zou het zijn als we gewoon geen verwachtingen meer hebben? En als we ervan uitgaan dat iedereen vanuit een goede intentie handelt. Hoe zouden relaties er dan uit zien? Als je het mij vraagt een stuk fijner.
Vanuit vertrouwen leven
Leven zonder verwachtingen en vanuit een volledig vertrouwen dat we het juiste doen, gewoon vanuit ‘het zelf’. Dat betekent trouwens niet dat je niets meer mag vinden. Want wanneer we het ergens niet mee eens zijn kunnen we daar gewoon over praten, ideeën uitwisselen. In plaats van de ander iets te laten doen wat je op voorhand van hem of haar verwachtte. Elkaar willen controleren noem ik het.
Waarom draaien we het niet om? Wat verwacht ik van mezelf in de relatie met m’n partner, ouders, vrienden, collega’s of kind? Hoe wil ik in deze relatie zijn?
Hoeveel mooier zou de wereld zijn als we niet steeds een eigen waarheid op de ander willen projecteren, maar oprecht gaan luisteren en elkaar de dingen gunnen. Zo kunnen we allemaal beetje bij beetje aan een betere wereld werken. En dat begint bij jezelf.
Experimentje: het loslaten van je oordeel
Ik heb een leuk experiment voor je. Probeer minimaal een week lang in elk gesprek dat je voert alleen maar te luisteren, zonder oordeel. Probeer gericht naar de ander te luisteren, zonder in je hoofd al direct een oordeel te vellen. Gebeurt dat toch (we blijven mensen), laat je oordeel dan los en focus je helemaal op de inhoud van het gesprek. Wacht nog even met reageren, dat kan altijd nog.
En eerlijk is eerlijk, zelf vond ik het best lastig. Tegelijk werd ik me door dit experiment bewust van m’n volle hoofd en m’n afwezigheid tijdens gesprekken. Zonde! Sinds ik leerde niet te oordelen voel ik me rustiger en ervaar ik ook minder spanning in m’n schouders, nek en rug. Nog steeds probeer ik me er in elk gesprek bewust van te zijn. Lukt het jou ook?
Ik ben benieuwd naar wat je van dit blog vindt. Laat het me gerust weten door een comment onder het blog te plaatsen. Of stuur een mail naar vraag@thanhhelpt.nl. Tot snel!
Dutch 
English