No to racism

Ook ik ben de afgelopen dagen diep geraakt door de racisme-agenda, tot in m’n kern. Bewust en onbewust, en dat betekent dat ik er iets mee wil doen. Ik heb de behoefte om het te uiten, op een manier die goed voor me voelt, ondanks het gevoelige onderwerp. Op z’n minst voor mezelf en voor wie het maar wil lezen om hopelijk ook anderen te inspireren.

Voor mij gaat dit onderwerp terug naar mijn jeugd op de basisschool. Ik heb me op die redelijk ‘blanke’ school altijd anders gevoeld. Begrijp me goed, ik heb niets tegen blank en weet ook niet welk woord het juiste is. Want we zijn toch allemaal mens. Met allemaal een andere huidskleur en culturele achtergrond, wat maakt wie we nu zijn. Zelf zeg ik vaak dat ik liever geen kleur zie. Dat probeer ik ook, maar ik kan het niet negeren, want kleur maakt mensen juist prachtig en uniek.

Mijn eigen ervaringen

Terug naar mijn basisschooltijd. Ik was een klein, verlegen meisje dat zichzelf niet goed begreep en vanwege een taalachterstand vaak ook de ander niet. Ook qua uiterlijk was er een groot verschil, want ik zag er echt anders uit dan de rest. Er waren ook veel verschillen in opvoeding en normen en waarden.

Mijn ouders waren gevlucht en spraken de taal nog niet goed. Ze probeerden zich hier te redden, nadat ze op de boot het dunne draadje van leven en dood hadden ervaren. Je kunt het je misschien voorstellen, een enorm contrast. Pas de afgelopen jaren leerde ik hierover te praten en kon ik beter begrijpen wat deze periode voor mij betekend heeft. Het had een enorme impact op de start van mijn leven.

Ik heb Aziatische ouders. Dat benadruk ik expres, omdat mensen met Aziatische ouders het volgende waarschijnlijk wel begrijpen. En let wel, het is geen verwijt naar m’n ouders of naar andere Aziatische ouders van de eerste generatie. In onze volledige community bestaat racisme in grote mate naar andere groepen toe, vooral naar de zwarte gemeenschap. Klinkt misschien hard, maar het is mijn waarheid en daarom vind ik het noodzakelijk om te uiten.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom en daarom moeten we er met z’n allen over praten en er actie op voeren. Hoe weet ik nog niet, omdat we in onze cultuur geen praters en emotionele uiters zijn. Het is alleen geen reden om het gesprek niet aan te gaan met ouders, ooms, tantes, neven, nichten en vrienden. Veranderingen gaan niet over één dag ijs, maar we kunnen wél de eerste stap zetten, om er zo samen een mooiere en fijnere wereld van maken.

Diep gewortelde principes samen doorbreken

Ik ben voorstander van ‘NO’ tegen ALLE vormen van racisme. Tegelijk ben ik ervoor om de dingen stap voor stap te doen. Ik vind het nu vooral noodzakelijk dat de zwarte gemeenschap ertoe gaat doen. Dat we hun pijn en verdriet gaan begrijpen. Dat racisme anno 2020 echt niet meer kan en dat veranderingen diep gewortelde principes moeten doorbreken, op een veel grotere schaal. Want ook in Nederland heerst racisme, zichtbaar en minder zichtbaar. Misschien zelfs onbedoeld, in bedekte termen. Het is verdrietig, dat we in 2020 nog steeds met zo’n topic bezig moeten zijn.

Dus is het ook voor mij nu de tijd om in mijn generatie, samen met anderen, veranderingen te maken. 

Iedereen die dit aanspreekt, neem vooral contact met me op. Zodat we samen kunnen bekijken wat we kunnen doen. Want ook ik weet het nu even niet zo goed.