Van 1 t/m 8 oktober is het de Week tegen Eenzaamheid. Een onderwerp dat me diep raakt. Ook een onderwerp dat ik lastig vind om te bespreken, zelfs om op te schrijven, laat staan te delen. Het komt nog vaak voorbij en ik heb het ook vaak genoeg weer weggestopt. De Week tegen Eenzaamheid leek me een mooi moment om hier toch iets over te delen, al is het maar voor mijn eigen proces en om anderen te laten weten dat ze hier niet alleen in zijn.
Mijn verhaal begint op de basisschool. Als klein Aziatisch meisje, dat zich geen houding wist te geven op een school met vooral kinderen met een Nederlandse achtergrond. Het is de context waarin ik ben opgegroeid en waarin mijn eenzaamheid eigenlijk al begon.
Omdat ik me altijd anders heb gevoeld en me hier hard tegen probeerde te verzetten (vooral onbewust), nam ik een bepaalde houding aan om maar ergens bij te horen. Dat lukte aardig, want op de middelbare school en daarna, heb ik een enorm leuke tijd gehad. Ik was rebels, zocht de grenzen op, genoot van de meeste momenten, reisde de wereld rond, zag de mooiste gebieden, maar ergens diep van binnen voelde ik me nergens echt thuis en mee verbonden (lees hierover in mijn eerdere blog). En naar mijn idee deed dat mijn eenzaamheid ook steeds weer opkomen. Iets wat erg pijnlijk was en als groot gemis voelde, en waar ik onbewust telkens voor ‘vluchtte’.
Eenzaamheid: wat is het?
Want wat betekent eenzaamheid nou eigenlijk? Voordat ik die vraag beantwoord, ben ik wel benieuwd naar hoeveel mensen zich met de volgende vraag kunnen identificeren. Heb jij je wel eens eenzaam gevoeld wanneer je in een groep was?
Ik kreeg deze vraag tijdens mijn yogalessen, waarbij gemiddeld 9 van de 10 mensen hun handen opstaken. 9 van de 10, dat is echt wel hoog!
Dat betekent ook dat het een groot thema is dat veel mensen raakt. Er bestaat natuurlijk niet voor niets een Week tegen Eenzaamheid. Eenzaamheid is er namelijk niet alleen onder ouderen, maar juist steeds vaker onder jongeren.
Eenzaamheid is een gevoel dat we intern laten groeien en wat we proberen weg te stoppen door het extern op te vullen, zodat we het maar niet hoeven te voelen. Maar iets dat je constant probeert weg te stoppen, komt een keer tot ontploffing, waarbij de momenten steeds pijnlijker worden.
Eenzaamheid is je niet verbonden voelen. Je ervaart het gemis van een hechte, emotionele band met anderen. Of je hebt minder contact met mensen dan je eigenlijk zou willen. Eenzaamheid gaat gepaard met negatieve gevoelens van leegte, verdriet, angst en zinloosheid, en met lichamelijke of psychische klachten.
Eenzaamheid als kracht
Nu ik dit beter begrijp, weet ik ook hoe ik mijn eigen eenzaamheid kan oplossen. Ik heb me jaren lang ‘disconnected’ met mezelf en mijn omgeving gevoeld. Eenzaamheid is voor mij naast iets verdrietigs en pijnlijks nu eindelijk ook iets positiefs. Eenzaamheid heeft me namelijk ook gebracht naar waar ik nu sta. Eenzaamheid heeft me geleerd om op mezelf te vertrouwen en te gaan voor wie ik ben.
Want je soms eenzaam voelen zorgt er ook voor dat je loskomt van externe prikkels. Zodat je echt in jezelf kan keren om je te realiseren wie je bent en wat je wilt, zonder de mening van anderen. Want uiteindelijk ben je hier voor jezelf gekomen en mag je je leven helemaal zelf inrichten. Hoe fijn is dat!
Benader me als je zin hebt om een keer te gaan lunchen, om je zo even minder eenzaam te voelen. Zou ik erg leuk vinden! En ook als je je nu niet eenzaam voelt, even samenzijn is ook gewoon fijn. Stuur me een bericht of bel: 06-33976369.
Liefs, Thanh
Dutch 
English